λίγα λόγια

        Μανιάτης από μάνα και πατέρα, ο Κ. Παναγιωτάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902. Προτελευταίος ανάμεσα σε οκτώ αδέρφια, μεγαλώνει σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον. Συχνά ξεφεύγει από το αυστηρό περιβάλλον του και κοντά στο θείο του Νικόλαο Οικονόμου, γεωμέτρη του Σχολείου Τεχνών, έρχεται σε επαφή με τα τρίγωνα, τους διαβήτες και τα κλιμακόμετρα.

          Το 1919, πετυχαίνει μετά από εξετάσεις στη νεοσυστατη Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Απ' τα χρόνια αυτά αρχίζει η φιλία του με τον Δ. Μητσάκη και κυρίως με τον Κ. Μπίρη, φιλία που κράτησε μια ολόκληρη ζωή.
          Την οργάνωση και το γενικότερο κλίμα της Σχολής είχαν αναλάβει ο γάλλος πολεοδόμος Emest Empar, που εκπόνησε τα σχέδια της νέας πόλης της Θεσσαλονίκης και ο γνωστός αρχιτέκτων Αλέξανδρος Νικολούδης. Παρ' όλο ότι η παιδεία των περισσοτέρων καθηγητών της Σχολής και κυρίως των συνθετικών μαθημάτων ήταν προσανατολισμένη στην κατεύθυνση της εκλεκτικής παράδοσης της Ecole de Beaux Arts, η οεθολογική σκέψη του νεαρού Παναγιωτάκου τον οδηγεί στην αναζήτηση αυστηρότερων και λιτότερων μορφών.

          Η μελέτη της λαϊκής αρχιτεκτονικής θα χρησιμεύσει τον Παναγιωτάκο σαν πηγή γνώσης. Δε θα τη χρησιμοποιήσει όμως ποτέ με τον τρόπο που τη χρησιμοποιούν ο Ζάχος και ο Πικιώνης, μεραφέροντας μοτίβα και στοιχεία σε σύγχρονα κτίρια. Θα κρατήσει μόνο τις λιτές φόρμες, την ασσυμετρία των όγκων, την αρμονία των μορφών. Τα διδάγματα αυτά τα ενσωματώνει στη μοντέρνα αρχιτεκτονική με την οποία έρχεται σε επαφή μελετώντας ξένα περιοδικά γνωρίζοντας τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά ρεύματα.

          Το 1923, αποφοιτεί από το Πολυτεχνείο και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίς. Σε συνεργασία με τον Ν, Μητσάκη μελετούν το ξενοδοχείο και Κινημαροθέατρο Αντωνόπουλου στις οδούς Πεσματζόγλου και Ακαδημίας.

          Το 1930 διορίζεται στην Αρχιτεκτονική Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας. Η γνωστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της Κυβέρνησης Βενιζέλου (1928-32), συνοδεύτηκε από ένα πραγματικά φιλόδοξο πρόγραμμα κατασκευής σχολικών κτιρίων που προχώρησε πολύ πέρα από την ικανοποίηση της κάλυψης των αναγκών σε σχολικές αίθουσες.

          Οι νέοι ταλαντούχοι αρχιτέκτονες που επάνδρωσαν την αρχιτεκτονική υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας προχώρησαν σε αναθεώρηση της μορφής και της δομής του σχολικού κτιρίου.

          "Τα σχολεία του '30" είναι σίγουρα η σηματνικότερη ομαδική δημιουργία της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής. Ανάμεσά τους, τα σχολεία του Παναγιωτάκου ξεχωρίζουν.

         Η προεξοχή του κλιμακοστασίου με τη μορφή προβόλου σηματοδοτεί και ένα από τα δύο δημοτικά του συγκροτήματος Λιοσίων και Μιχ. Βόδα, ένα από τα ωραιότερα έργα του Παναγιωτάκου όπου με πραγματικά ευρηματικό τρόπο καταφέρνει να εντάξει τα δύο σχολεία σε ένα μικρό δύσκολο και παράγωγο οικόπεδο. Στον τοίχο του σχολείου αυτού έγραψε ο Le Corbusier: "Com pliments de Le Corbusier" , "τα συγχαρητήρια του Λε Κορμπιζιέ".

          Σημαντικά έργα του Παναγιωτάκου είναι: τοσ σπίτι στην Ακρόπολη (1933) η βίλα στο Πόρτο Ράφτη η πολυκατοικία της οδού Σωκράτους και "Σατωββριανού. Ένα ακόμη από τα σημαντικότερα έργα του Παναγιωτάκου σε συνεργασία με τον Ν. Μητσοτάκη είναι η μελέτη για τη διαμόρφωση της Παναγίας της Τήνου και του περιβάλλοντος χώρου (1931) που κέρδισε το δεύτερο βραβείο στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Πρόκειται για μια τεράστια σύνθεση που εξελίσσεται κλιμακωτά σε πέντε επίπεδα με θέα προς τη θάλασσα.

          Παράλληλα κτίζει κατοικίες, ξενοδοχεία, κλινικές φίλων και συγγενών, όπου η προσωπική άποψη των ιδιοκτητών του δεν του επιτρέπει να δημιουργήσει ελέυθερα.

          Η έλλειψη φιλοδοξίας και η έμφυτη σεμνότητά του συντέλεσα ώστε το έργο του να μην προβληθεί όσο θα έπρεπε. Η ποιότητα όμως της δουλειάς του και η αναντίρρητη συμβολή του στη νεοελληνική αρχιτεκτονική δεν μπόρεσε να περάσει απαρατήρητη από τους νεότερους μελετητές της.